ေထာင္ဂ်ပိုး

စာေရးသူ႔အမွာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ။ ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စာေပေရးရာမ်ားႏွင့္ ဆုံမိသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား၌ နည္းနည္းေရး၍ အမ်ားႀကီး ေျပာႏိုင္သည့္သူမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသေနသည္။ သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာႏိုင္စြမ္းပါလိမ့္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာေနပါလိမ့္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း အံ့ၾသႀကီးစြာျဖစ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္က က်ဳံ႕ကာက်ဳံ႕ကာ ေနာက္တြန္႔ေနမိေတာ့သည္။ ကံေကာင္းလြန္းေသာ အခါကာလမ်ားတြင္ ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ရႈေနေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ ဆုံရတတ္သည္။ ဖုန္းေျပာရတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကမာၻႀကီးမွာ မိမိကို အသိအမွတ္ျပဳသူ ရွိပါေသးလားဟု ေတြးကာ ခြန္အားတိုးရေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္က ေရွ႕က ရွိခဲ့ၾကသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကိုလည္း မမီ၊ လက္ရွိ လူသိထင္ရွား လက္ေစာင္းထက္ေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္လည္း မတူ။ ေန႔ေန႔ ညည ဖတ္ရသည္။ ေရးရသည္။ သို႔ရာတြင္ ရပ္တည္ေရးကိုပင္ ဟန္လွသည္မဟုတ္။ ေခတ္ေကာင္းကို ေမွ်ာ္ရင္း၊ စာအုပ္ေတြ ထြက္ေနရင္း ကိုယ္တိုင္ ေပ်ာက္ဆုံးေနရသည့္ အျဖစ္။ ဤသည္ကား ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းရေသာ ရသစာေပခရီး ၾကမ္းအစစ္ပင္။