မိုးကဲ့သို႕ ထစ္ခ်ဳန္းေသာ

"ျမယြန္းဘံု … မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္၊ မင္းရဲ႕ ရန္လိုေနတဲ့ အမူအရာေတြကို ခ်စ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ အႏုိင္ယူမႈေတြကို ခ်စ္တယ္၊ မင္းနဲ႔က်မွ အ႐ံႈးေပးရတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့ မုန္းတယ္။ မင္းကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့ ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ငါ မုန္းတယ္’ (ထစ္ခ်ဳန္း) "ငါကမုန္းေလ … နင္က ၿငိဳးေလ။ နင္ကၿငိဳးေလ … ငါက ပိုမုန္းေလနဲ႔ အဲဒီ့ သံသရာဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ … ငါ့မွာ လြတ္လပ္စြာ မုန္းတီးပိုင္ခြင့္ မရွိရေတာ့ဘူးလား ဟင္ … ထစ္ခ်ဳန္း၊ နင့္ကို ငါ မုန္းလွၿပီ" (ျမယြန္းဘံု) ျပင္းထန္႐ူးသြပ္စြာ ခ်စ္လိုက္မိတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုရဲ႕ ၿငိတြယ္စြဲလန္းျခင္း ေနာက္ကြယ္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ ပူေလာင္နာက်င္ျခင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို ဘယ္လို ဆီးႀကိဳေနမလဲ။ ထစ္ခ်ဳန္းနဲ႔ ျမယြန္းဘံုတို႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက အၿငိဳးအေတး၊ အခ်စ္အမုန္း၊ အ႐ံႈးအႏုိင္ေတြကို ဇာတ္ရွိန္အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက်၊ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ခံစားၾကရမယ့္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။