ဒ႑ာရီထဲကဓားမ်ားအရွင္ စာစဥ္-၁

...“အေမ ... မငိုပါနဲ႔ ... ”ဒီကမာၻေပၚရွိ လူမ်ားက သာမန္လူသားကမာၻထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ႀကံ့ခိုင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၂ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ကေလးငယ္သည္ ပါးစပ္ဖြင့္ကာ စကားပင္ ေျပာဆိုႏိုင္သည္။ က်ိဳး႐ႊမ္က်ိသည္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က လူမ်ား ထိတ္မလန႔္ သြားေစဖို႔အတြက္ စကားကို တိုတိုတုတ္တုတ္သာ ေျပာလိုက္သည္။ေတာ္ဝင္နန္းေတာ္တြင္ သိုင္းပညာ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားက ဘာမွမလုပ္ႏိုင္သူမ်ားကို ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းၾကသည္။ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ေက်ာက္႐ႊမ္သည္ သားျဖစ္သူ၏ စကားသံကို ၾကားရသည့္အတြက္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္ျဖင့္ ငိုေကြၽးလိုက္သည္။ “ရံေ႐ႊေတာ္ ... ဟူခြၽမ္ျမစ္နဲ႔ ဆုံဆည္းတဲ့ ေနရာမွာ ေရစီးသန္ၿပီးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္း ရွိတယ္ ... မင္းသားငယ္ေလးကိုသာ ဒီေနရာမွာ ထားခဲ့ရင္ အသက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားတယ္ ... ”