ေနာ္ေဝဂ်ီယန္ဝုဒ္

ဒီဝတၳဳဟာ (၁၉၆၀) ခုႏွစ္မ်ားဆီက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ အေျခခံထားတယ္။ အသက္ (၃၇) ႏွစ္အ႐ြယ္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ‘ဝါတာနာဘီ’ က သူ႔ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ ဝါတာနာဘီအျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာျပေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္၊ သူရယ္ … သူ႔သူငယ္ခ်င္း နာကာဆာဝါ၊ သူနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ နာအိုကိုနဲ႔ မီဒိုရီ။ နာအိုကိုက နားလည္ရခက္တယ္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္တယ္။ စိတ္ေရာဂါကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရတယ္။ မီဒိုရီက်ေတာ့ နာအိုမွာ မေတြ႕ရတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က နာအိုကိုရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း၊ ပီယာႏိုတီးတဲ့ ေကာင္မေလး ရီကို ... ဒါပဲ။ >>> ဒါဟာ ဝါတာနာဘီရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝထဲက အေရးပါတဲ့ လူေတြ။ သူ ပတ္သက္ခဲ့သူေတြ။ သူတို႔ ၾကားထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႔ ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးေတြနဲ႔ ႏွလုံးသား စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို တစ္စခ်င္း ဆြဲထုတ္ေနသလိုပဲ။ အထူးသျဖင့္၊ ‘စိတ္ခံစားခ်က္’ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ရဲ႕ နက္ရႈိင္းတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ၊ အက္ဒမင့္အတြက္ေတာ့ ေနာ္ေဝဂ်ီယန္ဝုဒ္က ေပးတဲ့ အထင္ရွားဆုံး အရသာပါပဲ။ ✅ No truth can cure the sorrow we feel from losing a loved one. No truth, no sincerity, no strength, no kindness can cure that sorrow. All we can do is see it through to the end and learn something from it, but … “ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရတာကို ဘယ္အမွန္တရားကမွ ကုစားမေပးႏိုင္ဘူး။ ဘယ္႐ိုးသားမႈ၊ ဘယ္ခြန္အား၊ ဘယ္ၾကင္နာမႈကမွ ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈကို ကုစားမေပးႏိုင္ဘူး။ လုပ္ႏိုင္တာက အစအဆုံး ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုရေအာင္ သင္ယူဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ …” (ဟာ႐ုကီမူရာကာမိ) >>> ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လူေနထိုင္မႈ၊ လူငယ္ေတြအမ်ားစု ေတြးၾကတဲ့ပုံစံ၊ အခ်စ္၊ လိင္၊ စိတ္ခံစားခ်က္၊ မေရရာမႈ၊ အသက္ ရွင္သန္ျခင္းထဲက အဓိပၸါယ္၊ ေလးနက္မႈ၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္မႈ စသျဖင့္ အရသာအစုံကို ဒီ ဝတၳဳထဲကေန က်ေနာ္တို႔ ရရွိႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ဆီက တစ္စုံတစ္ရာကို ဆြဲထုတ္သြားႏိုင္တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ မူရာကာမိက ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာတာ အရမ္းအားေကာင္းသူလည္းျဖစ္၊ ကိုမိုးသက္ဟန္ရဲ႕ ဘာသာျပန္ လက္ရာကလည္း က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ ဖတ္ရတာ ရွင္းလင္းေျပျပစ္တဲ့အတြက္ အခုလို အိမ္မွာေနရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာသာျပန္ ဝတၳဳေကာင္း ဖတ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။