မသိကိန္းမ်ား

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကို ရရွိဖူးသူေတြအတြက္ေတာ့ စိန္ပန္းေတြ ေၾကြရာ၊ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ေမႊးပ်ံ႕ရာ၊ အဓိပတိလမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြက လြမ္းေမာစရာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြကို ျပန္ဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ရင္ထဲမွာ ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ တစ္ခါက ေက်ာင္းသားဘဝဆီ ျပန္အေတြးလြန္သြားမိတတ္ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမဆိုတာ လူငယ္ထုရဲ႕ အနာဂတ္အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စိတ္ကူးေတြ၊ ဘဝပန္းတိုင္ေတြ ေပါက္ဖြားရွင္သန္ရာ နယ္ေျမ။ ေနာက္ၿပီး ဒီနယ္ေျမမွာ လူငယ္ထုနဲ႔ ကင္းကြာလို႔မရႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုလည္း အၿမဲတမ္း ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ … အခ်စ္။ အခ်စ္ပါပဲ။ ဒီတကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ေရတြက္လို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ပံုျပင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရွိေနပါတယ္။ ရွိေနပါဦးမယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ရယ္ရတဲ့ အၿပံဳးေတြက တကၠသိုလ္ေျမက စိန္ပန္းပြင့္ေတြေလာက္ မ်ားခဲ့ႏုိင္သလို အခ်စ္ေၾကာင့္ ငိုရတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ေတြကလည္း အင္းလ်ားကန္ေရထက္ ေပအနက္ရွိခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာမွ … တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ အဓိပတိလမ္း၊ ကံ့ေကာ္တန္းကို ေနာက္ခံထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ခပ္ဆန္းဆန္းတစ္ပုဒ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းက အခ်စ္ဇာတ္လမ္းလား၊ အလြမ္းဇာတ္လမ္းလား။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ နိဂံုးက ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္မလား၊ လြမ္းဆြတ္စရာ ျဖစ္မလားဆိုတာကိုေတာ့ … ဆရာနီကုိရဲရဲ႕ ‘မသိကိန္း’ ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ ဖတ္ၾကည့္မွ သိႏိုင္မွာပါ။